Trylogia o przygodach dociekliwego i spostrzegawczego chłopca w mrocznym i brutalnym świecie mężczyzn to obowiązkowa pozycja dla czytelników, którzy cenią dobrze napisane książki z gęstą atmosferą i tajemnicą.
Tytułowy bohater nie wie nic o swojej przeszłości. Odkąd pamięta, mieszka w Domu. To dziwne miejsce, coś w rodzaju domu dziecka dla chłopców, w którym mieszkają i pracują wyłącznie mężczyźni. Z lekcji chłopcy wiedzą o istnieniu żeńskiego gatunku, zwanego sucho samicami, ale nigdy żadnej nie widzieli. Podzieleni są na grupy pod względem wieku, od kilkuletnich maluchów po nastolatki.
Mieszkańcy Domu nie znają swojej przeszłości, nie wiedzą też, jaka czeka ich przyszłość. W pewnym momencie pod kolejnym chłopcem z najstarszej grupy pęka łóżko i wówczas on znika, a jego miejsce zajmuje maluch. Ci, którzy przeczuwają, że niedługo znikną, starają się leżeć na łóżku jak najostrożniej.
Chłopcy nie znają innego miejsca niż Dom. Nie wychodzą na zewnątrz, uczą się, jedzą, śpią i bawią wyłącznie w Domu. Ich nauczyciele to grupa niepełnosprawnych mężczyzn, którzy nie odpowiadają na żadne pytania, a kiedy padają, reagują gniewem. Ich opiekunowie zwani Cezarami to cyniczni, bezwględni nadzorcy, egzekwujący surowe kary: dzieci ponoszą odpowiedzialność zbiorową (policzkowanie w kręgu) lub karane są indywidualnie „lodówą”, pobytem w lodowatym pomieszczeniu, do którego można trafić za najdrobniejsze przewinienie, np. za krzywo zapiętą koszulę. System zasad panujących w tym świecie jest tak rozbudowany, że nietrudno jakąś złamać. Nowe dziecko w Domu trafia pod opiekę jednego z najstarszych, który ponosi za nie pełną odpowiedzialność i jest karany za potknięcia swojego podopiecznego. Dzieci muszą jeść na komendę, w odpowiednim rytmie, muszą spać w odpowiedniej pozycji. Są wychowywanie do bezwględnego posłuszeństwa.
To zimny świat pozbawiony wyższych uczuć, w którym podsycane są animozje i napięcia między chłopcami, a jedyną okazją do rozładowania frustracji jest bardzo brutalna gra w piłkę, która kończy się zwykle poważnymi urazami uczestników.
Meto jest bystrzejszy od innych. Naprowadzony na trop tego, co dzieje się wokół niego, postanawia działać. Za wszelką cenę chce odkryć prawdę o tym, kim jest i jak znalazł się w Domu. Kiedy dowiaduje się istnieniu świata Przeciętych Uszu, zbuntowanych służących, doprowadza do buntu, wraz z grupą chłopców ucieka z Domu. Wywiązuje się prawdziwa bitwa, kilku jego kolegów ginie, wielu jest rannych. Ci, którym udało się uciec, wcale nie trafiają w lepsze miejsce. Wydawało się, że gorzej niż w Domu nie może być nigdzie, a jednak jest. Społeczność Przeciętych Uszu ma swoją hierarchię, swoje klany i jeszcze bardziej surowe i brutalne zasady. A więc nie ma nadziei? Wolność nie istnieje? Czy Meto i jego przyjaciele nie mają szansy na normalne życie? Kiedy Meto znów trafia przed oblicze Cezarów i zostaje na powrót włączony w machinę Domu, choć już na innych zasadach, wydaje się, że to koniec jego marzeń. Na szczęście nie wszystko jeszcze stracone…
To książka o przyjaźni i buncie, o lojalności i odpowiedzialności za innych, o wytrwałości w dążeniu do prawdy. Meto jest chłopcem piekielnie inteligentnym, potrafi nad sobą panować i w milczeniu znosić upokorzenia, bowiem jest skupiony na celu, który sobie wyznaczył. Jest otwarty na innych, ufa ludziom, ma dar zjednywania ich sobie. Nie pozwala, by kierowały nim uprzedzenia, dzięki czemu może liczyć na pomoc osoby, w której dobre intencje nikt inny nie wierzy.
Trylogia „Meto” jest szalenie intrygującą historią. Przemyślana fabuła, doskonale poprowadzona akcja, wyraziste postaci bohaterów, mnóstwo zaskakujących wydarzeń. Każdy kolejny tom przynosi nowe niespodzianki, rozsypane puzzle układają się w kompletny obraz.
Odbiorcą tej książki jest dwunastolatek, ale dorosły również przeczyta ją z zainteresowaniem.
Yves Grevet, seria Meto, wydawnictwio Dwie Siostry 2014-2016.
Dodaj komentarz