Roraty 2016

„Jestem przekonany, że udział w Roratach będzie dla wszystkich niezapomnianym przeżyciem duchowym” – napisał ksiądz proboszcz w biuletynie parafialnym. Oooo, jakże on miał rację!

Moje niezapomniane przeżycia duchowe kiełkują o 5.25, gdy dzwoni budzik. Przez chwilę walczę ze sobą: najchętniej udałabym, że nie zadzwonił i spałabym dalej. Nie wstawałabym, nie wystawiłabym z ciepłego łóżka nawet czubka małego palca, tylko dała się porwać Morfeuszowi w objęcia jeszcze na godzinkę.

Ale myślę: gwiazdki wczoraj kleili z takim przejęciem i odpowiedzi na pytania roratnie pracowicie wypisywali na karteczkach. To jakże tak trud dziateczek zmarnować z powodu mojego lenistwa?… A jeszcze „Maryjka” jest do odniesienia!

Dylematy targają moją duszą jeszcze przez chwilę, jakieś 5 minut najwyżej, bo punktualnie o 5.30 z pokoju Piotrusia rozlega się mroczne „Nadszedł czas, aby wstać… wstać… czas wstać!” głosem Lorda Vadera (Piotruś specjalizuje się w takich niekonwencjonalnych dzwonkach, kiedy ja dzwonię do niego, z telefonu wydobywa się głębokie i metaliczne „Mamusia dzwoni, HA HA HA, mamusia dzwoni!” Mam zamiar ustawić ten sam sygnał na połączenia od mojej Mamusi 😉

No to skoro pora wstać, to wstaję. Idę do łazienki i z umytymi zębami (to jest poranna bryza na miarę moich możliwości) stawiam czajnik na gazie, po czym przystępuję do pierwszego budzenia.

Pierwsze budzenie jest bardzo istotne, bo ustawia kolejne budzenia. Ostatnio robaczki wstają dość chętnie, ale zdarzają się i takie poranki, że mamroczą, iż nie, nie, nie dziś, odejdź, zgiń, przepadnij i daj spać… Gdy mamrotanie jest tylko zwyczajnym półsennym mamrotaniem, apeluję, namawiam, zachęcam. Gdy jednak jest stanowczym nie – wówczas nie zdzieram przemocą. Po pierwsze dlatego, że nie chcę obudzić Wojtka wczesnoporannym darciem paszczy, a po drugie dlatego, że sama na wiele lat zniechęciłam się do rorat, bo jako dziecko byłam bezwzględnie zdzierana z łóżka przez Mamę. Przez całe lata, już jako dorosła, nie chodziłam na roraty z mściwą satysfakcją, że wreszcie nie muszę. Zatem staram się nie wymuszać na dzieciach tego, co akurat można odpuścić.

Pierwsze budzenie, o ile przebiegnie satysfakcjonująco, kończy się frazą „jeszcze minutkę i zaraz wstaję” i nawet nie wymaga drugiego. Idę do kuchni przygotować śniadanie, a za chwilę obaj są w dużym pokoju, przeraźliwie zaspani, ale ubrani. Stawiam na stole jedzenie i picie i delikatnie przywołuję dzieci do rzeczywistości, gdy zawieszają się w połowie drogi kanapki do ust.

W drugim wariancie potrzebne jest i drugie i czasem trzecie budzenie, i przydaje pomocna dłoń matczyna, której można się chwycić i wychynąć ostatecznie z toni piernatów, ale w końcu następuje pionizacja skarbuńków.

Najedzone i napite robaczki wysyłam do mycia zębów i zaglądam do nich po chwili, bo zdarzają im się chwile zawieszenia ze szczoteczką w ustach. Nie dziwi nic, o tej porze!… Wreszcie, ubrani, opatuleni, z lampionami i gwiazdkami (i „Maryjką” w siatce) ok. 6.00 wychodzą z domu w ciemny poranek. Czasem idę z nimi, jeśli Mąż jest w domu.

A kiedy go nie ma, zamykam drzwi na klucz i z dzikim chichotem wewnętrznym pakuję się do wolnego łóżka. I mam całe łóżko dla siebie, całe 70×160 cm materaca, którego z nikim nie muszę dzielić, całe 150×200 cm pierzynki, której nikt ze mnie nie skopuje, całe 50×60 cm poduszki, na której leży tylko moja głowa! Chwilo, trwaj! I trwa, czasem nawet do 7.15 🙂

W roratach rozczula mnie dziecięce pragnienie wylosowania „Maryjki”. To figura Matki Bożej z wężem pod stopami, są takie trzy i z każdym kolejnym tygodniem Adwentu wyglądają coraz gorzej. Jedną Piotruś nazywa Sfinksem, bo ma odłupany nos, inna ma przyklejoną głowę (bulgoczę do wewnątrz, kiedy dzieci przekazują szeptem wiadomość dumnemu szczęśliwcowi że „ej, uważaj na tę Maryjkę, bo jej kiedyś głowa odpadła!”). Radość i satysfakcja, że się przyniosło do domu „Maryjkę”, jest wśród dzieci powszechna i niezależna od tego, czy rodzina jest z tych chodzących do kościoła, czy nie. Myślę, że nie wynikają one, ta radość i satysfakcja, ze względów głęboko duchowych, tylko z faktu, że się zostało wylosowanym, że los się uśmiechnął, że się zostało wyczytanym przez księdza. Niemniej na pewno przyciąga to dzieci do rorat i daje motywację, by zrobić kolejną gwiazdkę i wstać w kolejny poranek.

Co mnie bardzo raduje w roratach o 6.15? Kochane ptaszynki moje rozszczebiotane o 21.00 leżą już w łóżkach, a zdarza się, że o 21.05 już śpią głębokim snem mleczarza. I to jest pięknie! Cała noc dla mnie! Prasowanie! Mycie podłóg! Telewizja! Dziki seks!…

…Tylko szkoda, że o 21.15 śpię i ja, ciężkim i zasłużonym snem matki, będącej na nogach od 5.25.