Wielkopolska na tydzień

Nasz rodzinny tydzień w Wielkopolsce obejmował pobyt w Turku, Uniejowie, Borysewie, Licheniu i Koninie.

Turek to nieduże miasto, jedno z wielu o podobnej historii, z imponującą przeszłością, której symbolem jest choćby zegar Carla Weissa na wieży ratuszowej, i skromną teraźniejszością. Na tureckim deptaku co kilka kroków lombard, małe sklepiki i budka z lodami. Ale muzeum miejskie i kościół wymiatają.

W Muzeum Miasta Turku trafiliśmy na wspaniałą, zaangażowaną panią, która oprowadziła nas po wystawach w muzeum i po kościele. W muzeum jest ekspozycja poświęcona tkaczom, którzy przybyli tu w XIX wieku z Saksonii, zachodniej części Wielkopolski, Czech, Austrii oraz Węgier, tu żyli i pracowali, tu zbudowali kościół ewangelicki (który też zwiedziliśmy w towarzystwie innej sympatycznej pani).

Wystawa muzealna prezentuje wnętrza domów i warsztatów tkackich, jest tu nawet krosno, przy którym można usiąść. Pani oprowadzała Piotrusia i Michasia, opowiadając im historię Turku w bardzo przystępny sposób, a na koniec chłopcy mogli sprawdzić swoją wiedzę, korzystając z urządzenia multimedialnego. Bajer! Tak im się podobało, że zrobili quiz dwa razy, żeby zdobyć maksymalną ilość punktów.

Na wystawie poświęconej Józefowi Mehofferowi oglądaliśmy unikatowe projekty polichromii i witraży przygotowane do kościoła w Turku, w tym dwa jedyne na świecie przedstawienia Pana Jezusa w nakryciach głowy. Przewodniczka wskazała chłopakom szkice, które mieli później wypatrzyć w kościele – świetny pomysł! Rzeczywiście, wypatrywali ich z zapałem, na wyścigi, który zauważy pierwszy.

Józef Mehoffer w latach trzydziestych, na zaproszenie ówczesnego proboszcza, zaprojektował wystrój neogotyckiego kościoła parafialnego pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jest autorem polichromii, projektów witraży i nawet ławek, ale z powodu wybuchu wojny prace nie zostały doprowadzone do końca. Z ławek według projektu Mehoffera wykonano jedynie te w prezbiterium, a część witraży wprawiono dopiero wiele lat po wojnie. Tak było m.in. z witrażem przedstawiającym świętą Teresę – karton do witraża powstał w 1939 r. i nie zdążył dotrzeć do Turku przed wybuchem wojny. Witraż, wykonany w Krakowie w pracowni Zakładu Żeleńskiego, do tej pory znajduje się w zbiorach krakowskiego Muzeum Witrażu. W kościele w Turku znajduje się kopia,  wstawiona w 2002 r.

Kościół odnowiony w latach 90. wygląda obłędnie, jak to twórczość okresu Młodej Polski: jednych zachwyca, innych przyprawia o ból głowy z nadmiaru elementów dekoracyjnych. Sam Mehoffer ma szczególne miejsce w sercach mieszkańców Turku, jest honorowym obywatelem miasta, a po drugiej stronie kościoła ma nawet swoją ławeczkę, na której przysiadaliśmy kilkakrotnie, krążąc wokół rynku.

Tu przeczytacie więcej o dziele Mehoffera w Turku.

Przewodniczka wspaniale zajęła się starszymi chłopcami, a ja biegałam za Wojtkiem. Synuś, jak to on, natychmiast zainteresował się wózkiem w domu tkaczy. W kościele nie mógł za bardzo poswawolić, bo jechał we własnym wózku, przypięty pasami. Miał z tego powodu lekkiego focha, ale nie ze mną te numery, Brunner.

Nie mogłam odmówić sobie zdjęcia z Mehofferem na ławeczce.

W Turku jest jeszcze drugi kościół, a chronologicznie nawet pierwszy, bo zbudowany w XIX przez tkaczy-protestantów, do dziś czynny kościół ewangelicki. Pani z rady parafialnej umówiła się z nami i oprowadziła po nim, choć w zasadzie oprowadzanie sprowadzało się do krótkiego rysu historycznego i długiej rozmowy o religii, wierze i różnicach między nauką katolicką a protestancką. Bardzo to było ciekawe i pouczające doświadczenie, szczególnie dla Piotrusia, który miał wiele pytań, bo to poważny młody człowiek jest i sprawy związane z wiarą i religiami bardzo go interesują.

Jedno popołudnie spędziliśmy w kompleksie basenów termalnych w pobliskim Uniejowie. Przyjechaliśmy w najgorszej porze, ogonek do kas zdawał się nie mieć końca. Wojtek biegał jak oszalały, my za nim, ja go łapałam przy drzwiach pływalni, Mąż przy wejściu na parking.

– Mamo, szkoda, że nie jesteś w ciąży – westchnął znudzony Michaś – weszlibyśmy bez kolejki.
– To ja bym weszła, nie wy – odparłam w przelocie, gnając za najmłodszym i udając, że nie widzę chichoczącej pani stojącej przed nami.

Baseny super, co prawda spędzałam czas głównie w brodzikach, ale słońce grzało, więc było mi cieplutko. Starsi chłopcy zachwyceni, jak poszli w długą, tak ledwo ich odszukaliśmy przed wyjściem.

Jednego dnia wybraliśmy się do Lichenia. Niesamowite wrażenie, monumentalne, normalnie polski Watykan. Choć sztuki licheńskiej z dziełami sztuki watykańskiej raczej bym nie zestawiała… Ale już zestawienie danych dotyczących powierzchni wygląda interesująco: sanktuarium w Licheniu ma powierzchnię 85 hektarów, a Watykan – 40. Czyli wielkościowo – dwa Watykany. To się nazywa rozmach. Polak potrafi. Cudowny obraz w tej ogromnej bazylice (największej w Polsce, ósmej co do wielkości w Europie) jest maleńki jak znaczek pocztowy, musiałam podejść aż do balasek, by mieć poczucie kontaktu z Bolesną Królową Polski. Z wieży roztacza się obłędny widok i można też w pełni docenić kunszt ogrodniczy:

Był 26 lipca, Anny i Joachima, w czasie modlitwy wiernych ksiądz wspominał rodziców Maryi i zachęcał do modlitwy za naszych dziadków. Serce zabiło mi mocniej, bo ciągnęło mnie do Lichenia głównie z powodu mojej Babci, która ze swojej emerytury zawsze posyłała kilka złotych na budowę licheńskiego sanktuarium, a nigdy nie zobaczyła go na własne oczy.

Wracając z Lichenia zatrzymaliśmy się w Koninie w parku makiet. Świetna sprawa! Makiet jest ok. 30, przedstawiają sceny z popularnych filmów, obrazy z historii Polski, świata i Konina. Zgadywaliśmy, bez patrzenia na podpisy, co przedstawiają. Są tu sceny z „Gwiezdnych Wojen”, z „Terminatora”, „Godzilli” i „Obcego”, jest makieta Muru Berlińskiego, przejmująco ukazująca dwa zupełnie inne światy po obu stronach, i makieta na podstawie słynnego zdjęcia Chrisa Niedenthala. Jest zobrazowany wybuch atomowy nad Hiroshimą, a także figurki popularnych artystów.

W Borysewie jest ZOO, którego największą atrakcją są białe lwy i białe tygrysy. Mnóstwo hektarów do obejścia, można tam spędzić cały dzień. Koniecznie tam zajrzyjcie, będąc w okolicy.