Niedźwiedź o sobie

Marka Niedźwieckiego uwielbiam od lat. Listy Przebojów Trójki zaczęłam słuchać regularnie w czasach szkoły średniej, kiedy w domu pojawiło się radio z ukaefem. Stare nie odbierało ukaefu, Tata twierdził, że to pobliska Góra Panieńska zatrzymuje fale radiowe (zatrzymywała też fale telewizji czeskiej, którą znajomi po drugiej strony góry odbierali, a my nie). Nowe pojawiło się, kiedy Tata wyjechał do pracy w Austrii i przywiózł stamtąd cudnego, dwukasetowego „jamnika” z radiem.

nie_wierze_w_zycie_pozaradiowe350Naciskało się „eject” i kieszonka otwierała się powoli, a z wnętrza wydobywał się zapach luksusu. Do dziś mam dreszcze na samo wspomnienie. W erze sprzed „jamnika” moje spotkania z Trójką były okazjonalne, a dochodziło do nich w wakacje i ferie, gdy wyjeżdżaliśmy do kuzynki i kuzyna do Jasła. Mieli fantastycznego kasprzaka.

Początki słuchania Trójki, która wtedy oznaczała dla mnie przede wszystkim Listę Przebojów Niedźwieckiego, zbiegły się w moim życiu z okresem egzaltacji właściwej nastoletnim panienkom: pisałam pamiętniki, wiersze, słuchałam nastrojowych piosenek, kochałam się ciągle w kimś innym, pieczołowicie dbając, by obiekt fascynacji przypadkiem się o tym nie dowiedział, a także przyjaźniłam się na śmierć i życie z Danusią i Moniką. Niech mi zostanie wybaczone, to co teraz napiszę, bo zamierzam Wam wyznać, jaką to dedykację dla moich przyjaciółek przeczytał na antenie Marek Niedźwiecki. Otóż brzmiała ona mniej więcej tak: „Niedźwiedziu kochany, zadedykuj ode mnie piosenkę >>Cisza jak ta<< Danusi i Monice, bo ja je kocham jak Irlandię”.

Piosenka Kobranocki była dla nas niesłychanie ważna, oznaczała… No właśnie do dziś nie bardzo wiem, co ona oznaczała, o co chodziło z tym kochaniem jak Irlandię? Że daleko? Ale zwrot „Kocham cię jak Irlandię” w naszym słowniku wychodził poza ramy zakochania w chłopaku. To było… hm… Zresztą, kto to wie, o co chodzi nastoletnim panienkom.

Ten przydługi wstęp piszę po to, żeby uzmysłowić Państwu, jak ważną personą był dla mnie Marek Niedźwiecki. Uwielbiałam jego głos i jego żarciki (Lajonel Ryczy), przekomarzanki z Helen. Lilka, z którą mieszkałam w akademiku, opowiadała, jak pewnego razu słuchała w Trójce zespołu Chicago.

– O, Czikago – powiedziała do siostry.
– Nie mówi się Czikago, ale Szikago – powiedział w tym momencie Niedźwiecki, a ona prawie dostała zawału.

Oczywiste było dla mnie, że książkę Niedźwieckiego przeczytam. Że akurat zbliżały się święta, to złożyłam stosowne zapotrzebowanie i znalazłam ją pod choinką. Powzdychałam, patrząc na okładkę, bo posiwiał nasz Mareczek bardzo, ale jeszcze bardziej interesujący się zrobił (uwielbiam siwych facetów, każdy siwy włos na głowie Męża witam radosnym pomrukiem). Otworzyłam, dzieci zawołały, więc odłożyłam…

Po chwili wracam, a Piotruś ją przegląda.

– O, pan Marek Niedźwiecki! – zauważa radośnie – mogę obejrzeć? Tu ładne zdjęcia są.

Poszedł do siebie. Za chwilę słyszę ryk i kwik, przybiega do mnie zachłystując się śmiechem. I czyta: „Wtedy nie znosiłem tych swetrów, tak jak kotletów mielonych z przedszkolnej stołówki. Chowałem je do kieszeni w spodniach i rozpaćkane zanosiłem do domu.”

– Oddaj to natychmiast, zdjęcia miałeś oglądać! – wyrywam mu demoralizującą lekturę. Jak tak można było, Panie Marku?! Od razu wizualizuję sobie, jak mama trafia na tę mięsną breję przed praniem, od razu obsadzam siebie na jej miejscu, błeeeee. Ja się bulwersuję, a Piotrek, zataczając się ze śmiechu, wykrzykuje:

– Rozpaćkane, rozpaćkane, rozpaćkane!…

Nieubłaganie nadszedł czas na konkrety, czyli już bez kręcenia i zabawiania Państwa historyjkami muszę powiedzieć, czy książka mi się podobała, czy nie. Otóż, z całym szacunkiem dla Pana Marka, nie. Jest przeraźliwie smętna – nawet nie nudna, nie smutna, ale smętna. Ma bardzo ładne, ciepłe fragmenty, jak te o rodzicach, a szczególnie ojcu, rzeźniku z miękkim sercem, o słuchaniu radia w Szadku, ale zostało mi po niej wrażenie smętności.

Ma też tragicznie niedopracowane kawałki, czy leciał z nimi redaktor? Nawet dwóch, sądząc ze stopki, tymczasem weźmy rozdział zatytułowany „W Zduńskiej Woli. Cała klasa głosuje, a ja mówię na co”. Najpierw powyższy tytuł, później „kartka z pamiętnika”, na której stoi: „16 grudnia 1971. Cała klasa głosuje na „Listę Studia Rytm”, a ja rozdaję wszystkim kartki pocztowe i mówię, na co mają głosować”, a na następnej stronie: „Wymienialiśmy się płytami i wypełnialiśmy kartki do głosowania na „Listę przebojów Studia Rytm”. Dodam, że to ja instruowałem koleżanki i kolegów, na który utwór mają oddać głos.” Litości, naprawdę nie trzeba mi powtarzać jednej informacji trzy razy w tym samym rozdziale!

Marek Niedźwiecki, którego znam z anteny, to pasjonat muzyki, dowcipny i błyskotliwy. Marek Niedźwiecki z książki to smutny, samotny facet, którego ktoś namówił na opowiedzenie o  samotności, a on się zmusił i nie bardzo to wyszło.

Ale i tak kocham Pana, Panie Marku 🙂

Marek Niedźwiecki, Nie wierzę w życie pozaradiowe, Agora 2011

Napisano w Czytam dzieciom (i sobie też)

Tagi:

5 comments on “Niedźwiedź o sobie
  1. chudsza pisze:

    Moje wrażenia z lektury są identyczne, jak Twoje, Chuda. Smętna lektura smutnego człowieka. Mało treści, wiele ilustracji. Zachwycił mnie jedynie charakter pisma redaktora. Z tej książki wieje takim pogodzeniem się z nie do końca szczęśliwym życiem, no cóż, no jestem samotnikiem, samotnym, z samotnością towarzyszącą mi przez całe życie. Jeden wieczór, nie mogę powiedzieć, że stracony, acz oczekiwałam czegoś innego. Marek Niedźwiedzki rysował mi się dotąd jako zupełnie inny człowiek, bardziej pogodny, z większym dystansem do siebie i okolic, a teraz przeczytałam i sama nie wiem, która historia jest bardziej przekonująca…moja jego osoby, czy jego, swojej osoby ;)))

  2. Chuda pisze:

    Ja też miałam wielką ochotę napisać list do Niedźwiedzia w czasie lektury i na pewno bym mu opowiedziała anegdotkę o Piotrusiu 🙂

    I muszę Ci wyznać, że ciągle się zmagam ze sobą, czy aby za surowa dla niego nie byłam, bo trochę oceniam go przez pryzmat "Rockmanna". W ksiązce redaktora Wojtka jest cały redaktor Wojtek, a w książce Niedźwiedzia widze jakiegoś smutasa, a nie mojego ulubionego redaktora Trójki.

    A jesli chodzi o rozdzial o głosowaniu – to nie Marek pokpił, ale redaktorzy tomu, bo przepuszczenie czegos takiego nie swiadczy o nich najlepiej. Po kiego grzyba tę "kartkę" doklejali, skoro ta informacja była już i w tytule i w treści?

  3. Anonimowy pisze:

    Oj, to powyżej pisałam ja, Jarząbek Kaja

  4. Anonimowy pisze:

    Czytam właśnie tę książkę i podoba mi się znacznie bardziej, niż Tobie. Po pierwsze dlatego, że właśnie takiego Niedźwiedzia oczekiwałam – melancholijnego marudy, który wszędzie układa te swoje listy przebojów.
    I będę bronić rozdziału o głosowaniu – pan Marek wspomina o nim tylko raz, a powtórzenie wynika z tego, że w jego narrację powplatano fragmenty pamiętnika.
    Tak mi się czyta tę książke, że mam ochotę natychmiast siąść do klawiatury i napisać list do Niedźwiedzia. Zaczęłam słuchac listy w 1986 i szybko się wciągnęłam tak, ze w okoicach trzechsetnego wydania byłam już nałogowcem. W zasadzie mogę uznać, że Marek Niedźwiecki jest moim dobrym znajomym od dzieciństwa.

  5. Anonimowy pisze:

    Mój Gwiazdor przyniósł mi taki sam prezent i niestety mam o nim takie samo zdanie. Książka jest niedopracowana, Niedźwiedź skacze z wątku na wątek. Mnóstwo miejsca poświęcono na stare zestawienia piosenek, a strasznie mało jest takich smaczków związanych z radiem.
    Ale cóż, trudno, z tego powodu z LP3 nie zrezygnuję 😉

    Pozdrawiam
    Zielona Ziuta

Skomentuj Anonimowy Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany.

W związku z wprowadzeniem 25 maja 2018 roku Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 roku w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE informujemy, że zostawiając komentarz na stronie od-rana-do-wieczora.pl pozostawiasz na niej swój nick, widoczny dla innych czytelników oraz adres mailowy widoczny tylko dla administratorów strony. Swoje dane osobowe przekazujesz dobrowolnie i będą one przetwarzane wyłącznie w celu przesłania powiadomień o nowych wpisach na blogu, odpowiedzi na Twój komentarz lub w przypadku kontaktu przez formularz kontaktowy. Bez wyraźnej zgody dane osobowe nie będą udostępniane innym odbiorcom danych. Masz prawo dostępu do swoich danych oraz ich poprawiania poprzez kontakt: dorota.smolen@gmail.com. Administratorem Twoich danych osobowych jest autorka bloga od-rana-do-wieczora.pl Dorota Smoleń.
Publikując komentarz, wyrażam zgodę.

*